Trudności w nauce

Specyficzne trudności w uczeniu się mogą odnosić się do różnych dziedzin wiedzy i umiejętności szkolnych, dlatego możemy wyróżnić kilka rodzajów trudności w nauce czytania i pisania. Wśród nich wyróżniamy: dysleksję, dysgrafię, dysortografię, dyskalkulię.

DYSLEKSJA: - to trudności w czytaniu, często powiązane trudnościami w pisaniu.
DYSGRAFIA: – to trudności w opanowaniu umiejętności kreślenia znaków graficznych.
DYSORTOGRAFIA: – odnosi się do słabego przyswajania sobie specyficznych problemów pisowni.
DYSKALKULIA: - specyficzne trudności w opanowaniu rachunków symbolicznych i liczbowych.

Objawy trudności w nauce

W pisaniu:

trudności z utrzymaniem pisma w liniaturze zeszytu;
trudności w przepisywaniu;
trudności w pisaniu zesłuchu
mylenie liter b-p, d-b, d-g, u-n, m-w, n-w (inwersja statyczna) s-z, dz-c, sz-s, o-a, ł-l, ę-e;
trudności w pisaniu wyrazów ze zmiękczeniami, dwuznakami, głoskami tracącymi dźwięczność;
nieróżnicowanie ę-en-e, ą-om;
opuszczanie drobnych elementów liter, gubienie liter, opuszczanie końcówek i cząstek wyrazów;
opuszczanie litery y;
przestawianie liter w wyrazach (inwersja dynamiczna);
przestawianie szyku dyktowanych wyrazów;
błędy ortograficzne wynikające ze słabszej pamięci wzrokowej;
zniekształcanie graficznej strony pisma;
wolne tempo pisania;
niewłaściwe stosowanie małych i wielkich liter;
trudności w różnicowaniu wyrazów podobnie brzmiących (np. bułka – półka);
złe rozmieszczenie pracy pisemnej w przestrzeni;
brak lub niewłaściwe stosowanie interpunkcji.

W czytaniu:

wolne tempo, niepewne, "wymęczone";
błędy w czytaniu: zamiana liter, opuszczanie liter, zamiana brzmienia, nieprawidłowe odczytywanie całych wyrazów;
trudności we właściwej intonacji czytanej treści – zbytnia koncentracja na technice obniża rozumienie czytanej treści;
rozpoznawanie napisów po cechach przypadkowych – zgadywanie;
opuszczanie linii lub odczytanie jej ponownie, gubienie miejsca czytania;
opuszczanie całego wiersza;
zmiana kolejności liter i wyrazów;
przestawianie liter w wyrazie, co zmienia jego sens;
niechęć do czytania, zwłaszcza głośnego;
trudności w dzieleniu dłuższych wyrazów na sylaby i syntezie sylab;
trudności w wyszukaniu najistotniejszej myśli w tekście;
tzw. hiperleksja: czytanie płynne, w dobrym tempie, bezbłędne, jednak bez rozumienia treści.

Trudności występujące w nauce innych przedmiotów:

trudności w rysowaniu jako czynności – trudności w rozplanowaniu rysunku, zbyt silny lub zbyt słaby nacisk ołówka, zmiany kierunku w rysunkach (błędny kierunek odwzorowywania);
trudności w nauce języków obcych, które cechuje znaczna rozbieżność między wymową a pisownią wyrazów – objawy takie jak w języku polskim;
trudności w uczeniu się pamięciowym – tabliczka mnożenia, nauka wierszy, ciągi słowne;
trudności w nauce geografii – utrudnione czytanie mapy, niewłaściwa orientacja w stronach świata;
trudności w nauce geometrii – zmiany kierunku w rysunkach geometrycznych, zakłócenia orientacji i wyobraźni przestrzennej, trudności w rozumieniu pojęć geometrycznych (utrudnione przyswajanie werbalne);
trudności występujące na lekcjach wychowania fizycznego – błędne rozumienie instrukcji ćwiczeń spowodowane słabą orientacją w schemacie ciała i przestrzeni , obniżona sprawność ruchowa;
nierównomierna koncentracja uwagi, wolne tempo pracy.

Przyczyny dysleksji:

dziedziczne,
uszkodzenie układu nerwowego,
zaniedbania środowiskow,
komplikacje przebiegu okresu płodowego,
choroby we wczesnym dzieciństwie.

Sławni dyslektycy:

Hans Christian Andersen,
Albert Einstein,
Maciej Kuroń,
Leonardo da Vinci,
Tomasz Edison.

Z DYSLEKSJI SIĘ NIE WYRASTA BEZ POMOCY

Dysleksja to nie choroba, którą można wyleczyć. Dyslektykiem jest się na całe życie. Dlatego ważne jest wyćwiczenie różnych strategii postępowania, dzięki którym dysleksja nie będzie przeszkadzać w życiu codziennym. Powinna w tym pomóc terapia pedagogiczna (zajęcia kompensacyjno-korekcyjne). Im wcześniej terapia się zacznie, tym lepiej dla dziecka.